Schunsies op Aruba, chapter two

Bon Tardi allemaal,

Bij deze weer een vervolg van al onze belevenissen hier op dit prachtige eiland…

Aangezien onze auto er vorige week op zondagmiddag mee ophield, hebben we maandag niet veel gedaan. Zondagochtend hebben we trouwens niet stilgezeten, want we hebben de Hooiberg beklommen, de allerhoogste berg van Aruba…wel 165m (!) hoog. De rest van het eiland is vrij vlak, dus vanaf de top kun je het hele eiland zien! Het zijn in totaal ongeveer 600 traptreden voor je boven bent. Een prima work-out voor ons. Fedde ging fanatiek met Jorrik naar de top, maar voor Nika was het minder leuk. Zij zag het nut niet in van de klim en werd er vooral erg moe van (pfffff)! De foto’s van de Hooiberg hadden we de vorige keer al wel op de site gezet.

Maandag hebben we niks gedaan. Lekker rond ons huisje, beetje chillen, zwemmen, zonnen, boekje lezen, spelletjes doen, etc.. Gewoon even genieten van de rust, omdat we toch niet weg konden. ’s Avonds kwam Eddie, de automonteur om de auto te maken. We hadden rond het middaguur met hem afgesproken, maar Jorrik heeft hem om zes uur maar eens gebeld waar hij bleef. Oh ja, we zitten op Aruba.. ‘Geef me een kwartiertje’, zei hij. En ja hoor, binnen een kwartier stond hij voor de deur. Helaas kon hij de auto niet direct fixen, dus we hebben een nieuwe afspraak gemaakt voor zaterdag. Gelukkig hebben we de hele week wel kunnen rijden. Een beetje behelpen, maar je verlegt hier snel je grenzen (haha). Om de paar km moeten we ff stoppen om water bij te vullen. Met een paar slokken op, loopt ons stoere bakkie wel als een trein!

Dinsdag zijn we eerst naar het kantoor van de stichting van Jorrik’s school geweest. Daar moesten we enkele formaliteiten afhandelen en ze ons daar weer verder op weg geholpen met alles wat we nog moesten regelen. Ook hebben we Jorrik zijn nieuwe (ook Nederlandse) collega ontmoet. Vanessa, zij is hier ook met haar gezin naartoe gekomen. De zoektocht naar het kantoor was werd weer een flinke zoektocht! Zoals in de meeste wijken hier, lopen de nummers dwars door elkaar. Achteraf lag het precies aan de overkant van de weg van waar we moesten zijn, lekkerrrr. Alle buurnummers lagen aan één kant, dus wie bedenkt er dan dat net dat ene nummer aan de overkant van een grote rotonde ligt (oh ja, de Arubanen). Dus dat duurde weer even, maar we raken er al aan gewend. Daarna door om een kaartje te halen voor in onze oude IPhone, die we hadden meegenomen. En ja hoor, het is gelukt! We hebben nu ook een Arubaans nummer, wel zo handig hier.
Aangezien we moesten wachten tot de Censo, het beste te vergelijken met een soort gemeentehuis in Nederland, hebben we eerst even een broodje gegeten in de haven, tussen de leguanen die daar rondlopen. Heel bijzonder!
Bij de Censo duurde het weer erg lang. Je moet dan een nummertje trekken en plaats nemen op 1 van de vele stoelen tussen alle andere wachtende mensen. Het gaat allemaal supertraag, de baliemedewerksters hebben hier echt geen haast! Maar what’s new? We hadden nu alle documenten bij ons, maar deze niet gekopieerd (dat we daar nou niet aan gedacht hadden, grrrr). Er stond een kopieerapparaat achter dat meisje die ons hielp, maar denk maar niet dat zij dat wilde kopiëren voor ons!! Het was niet haar werk, zei ze met een stalen gezicht (en bovendien is het kopieerapparaat alleen voor intern gebruik, wie had dat gedacht?). Denk je dat je al aardig gewend bent hier, kom je steeds weer voor nieuwe verrassingen te staan, haha. Dus wij braaf naar een copyshop en weer terug. Het leek in orde, maar we kregen geen bevestiging mee. We hebben het nog gevraagd, maar was niet nodig. Het was inmiddels al ver in de middag, dus we zijn terug gegaan naar ons appartement en we hebben nog lekker gechilled en gezwommen.

Woensdag weer verder op pad. Eerst naar de bank voor het openen van een bankrekening. Maar dat ging niet meteen (niet verwonderlijk hier), dus we hebben een afspraak gemaakt. Daarna door naar de makelaar om het huurcontract te tekenen. Zij hebben een kantoor in het Hilton hotel. Wow, wat was het daar mooi! Maar goed, daarvoor waren we er niet. We ontmoetten de verhuurder daar en we hebben huurcontract ondertekend, weer een stap verder.
De makelaar was superaardig en wilde ons met van alles helpen, om onze weg te vinden op het eiland. Zij vertelde over de school waar wij de kids ook graag willen hebben. We begrepen dat de scholen hier behoorlijk vol zitten ( dat heeft n iemand ons eerder gezegd), dus zij heeft ons de weg uitgelegd naar die school, de Washingtonschool. Dit is echt een hele mooie school vlakbij Bubali, waar wij straks gaan wonen. De kids vonden de school erg mooi, dus dat is meegenomen. De directrice was er helaas niet, maar de aanwezige leerkracht gaf het advies om de volgende ochtend terug te komen. We zijn naar huis gegaan om wat te eten en daarna zijn we naar het strand gereden. We waren getipt over een leuke strandtent, dus daar zijn we ’s middags heen gegaan. Dit was in de high-rise , het gedeelte aan de noordkant van het eiland waar alle hoge (en dure) hotels zijn. Wat was het daar druk en toeristisch (vol Amerikanen), een wereld van verschil met Baby Beach!!! Leuk om te zien, maar de kleine baaitjes met mooie strandjes, waar je goed kunt relaxen en snorkelen, hebben toch onze voorkeur. Je kon hier over de koppen lopen en je had steeds zo’n kerel in je nek die je op - of achter (bijv. waterski of zo’n banaan) een bootje wilde hebben. Wel een voordeel dat je vanaf je relaxbedje een drankje kan bestellen…
Thuis hebben we gedoucht en daarna zijn we gaan eten in een café vlakbij ons huis, het Casibari café. Een leuke tent waar je kunt BBQ-en en iedere maandag en woensdag is er live muziek. Nou viel die live muziek een beetje tegen (we denken niet dat de zangeres de blind auditions zou hebben overleefd) , maar het eten was heerlijk en de setting goed. Na het eten hebben we nog een tijdje geborreld en gekletst met een Nederlander die daar werkt en zijn vrouw. Zij hebben een dochter van 7, dus daar hebben onze kinderen zich prima mee vermaakt.

Donderdag weer een regeldag. Als eerste naar de AZV voor een zorgverzekering. Toen we daar aankwamen bleek dat we bij de Censo toch documenten mee hadden moeten krijgen om te kunnen aantonen dat we geregistreerd zijn. Zonder die documenten konden we niks doen bij de AZV, dus toen zijn we maar doorgereden naar de Washingtonschool in de hoop dat juf Mimi (de directrice) er zou zijn. En jawel, ze was er. Iemand van de stichting waar Jorrik voor gaat werken had al voor ons gebeld. Helaas zonder resultaat. De school zit vol en er was geen mogelijkheid om onze kinderen aan te melden. Enorm balen!
Ze verwees ons door naar de Kudawecha, een andere openbare basisschool in de buurt van Bubali. Nadat we ons bakkie weer een slok water hadden gegeven, zijn we naar die school gereden. Deze ligt iets verder weg dan de Washington, maar zag er ook heel leuk uit. Daar troffen we een hele aardige juf aan, die ons graag wilde helpen. Ze zou overleggen met de directrice en wij moesten de volgende dag maar terugkomen (dat kon er nog wel weer bij). Op onze weg terug kregen we al een mail van de school dat deze ook vol zit. We waren nog wel een beetje brak van ons avondje Casibari café, dus t berichtje hakte er wel ff in. En wat doe je dan: lekker chillen aan ons zwembad. Hoe lekker is dat dan weer!

Vrijdagochtend hebben we ons voor 8 uur al in de auto gehesen, op weg naar de Kudawecha. We wilden de directrice toch persoonlijk even spreken en misschien hielp het als we onze ‘Puss in boot-face (uit Shrek 1)’ zouden opzetten. Op hoop van zegen dan maar. Inmiddels waren we (vooral Kirsten) al een beetje nerveus geworden, aangezien de scholen hier al op 17 augustus beginnen. We troffen een hele aardige directrice, juf Chinda, die ons graag wilde helpen. Maar helaas hadden ze op dit moment geen plek. Het is zelfs zo dat er eigenlijk niemand kan blijven zitten, omdat de klas met de zittenblijver dan te vol zou zijn. Wel handig om te weten dat je kind nooit blijft zitten, haha. Ze vertelde dat het nog weleens voorkomt dat kinderen aan het begin van het schooljaar niet op komen dagen, dus dat er dan misschien nog een plek vrij zou komen. Maar daar konden we niet op wachten, dus we zijn meteen doorgereden naar de Trompschool. Deze was dicht, dus op naar de volgende, de prinses Amaliaschool. Voor zover we de wegen rond Oranjestad niet kenden, hebben we deze tijdens onze zoektocht wel leren kennen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, zeg maar.
De directrice van de Amaliaschool was nieuw en kon niet zeggen of er plaats was, maar ze ging het wel overleggen met het schoolbestuur. Gelukkig kregen we een app van Jur, de stichtingsdirecteur die Jorrik heeft aangenomen, dat er misschien toch nog plaats is op de Mon Plaisirschool. Dit was onze eerste keus, maar deze school zou ook al helemaal vol zitten . Nu dus misschien toch geluk! We horen het maandag. Duimen jullie met ons mee?! We hadden trouwens niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om een school voor onze toppertjes te vinden…
En maar weer naar de Censo, want onze contactpersoon bij de stichting (waar Jorrik voor gaat werken) het nodige voorwerk had gedaan. Zodoende konden we onze registratiedocumenten al eerder ophalen dan gepland. Een mooie meevaller. Dit keer ging het redelijk vlot. Eindelijk waren we officieel geregistreerd op Aruba!
Daarna had Kirsten een sollicitatie/kennismakingsgesprek met iemand van de Micky’s Foundation. Een foundation die zich inzet voor kinderen met (aangeboren) hersenletsel. Zij zoeken een kinderfysio. Kir is natuurlijk geen kinderfysio, maar het lijkt haar wel een superleuke baan en ze weet zeker dat ze het aankan. Het was een erg prettig gesprek. Ze hebben ook nog contact met een stuk of 6 kinderfysio’s in Nederland, dus dat is nog afwachten. Ze hoopt eind volgende week iets te horen. Jorrik had inmiddels wat gegeten met de kids en nadat we Kirsten hadden opgehaald, konden we samen door naar de AZV. Met ons papier van de Censo moest het lukken om ons in te schrijven. We kwamen daar aan en wat bleek: we misten een stempel op ons formulier (unbelievable)! Dus voor de zoveelste keer terug naar de Censo, stempel halen, en weer terug naar de AZV. Deze keer konden we alles in orde maken!
Inmiddels was het al 16u en we hadden om 17u afgesproken met Vanessa en haar gezin om een drankje te doen. Thuis snel ff de zwembroeken/bikini’s aan en op weg naar de afgesproken plek, een low-rise hotel aan het strand met happy hour hadden tussen 17u-19u. We blijven Nederlanders hè! Het was echt super gezellig! De kinderen hebben samen gezwommen (zij hebben 2 meiden, van 10 en 12 jaar) en wij hebben op een loungebank aan het strand heerlijke Margarita’s gedronken! Wat wil een mens nog meer!
Het was inmiddels bijna 20u toen we weer de auto instapten en op weg naar huis gingen. We hadden geen zin meer om te koken, dus we zijn onderweg gestopt bij Wendy’s om eens lekker culinair te dineren bij topchef Wendy. Of was het nou die hamburgertent, het soort Mac Donalds? Toch het laatste, we zijn gegaan voor een lekkere vette hap.

Vanochtend, het is inmiddels zaterdag, hebben we onze auto bij Eddie gebracht voor de reparatie aan het koelsysteem, dus zijn lekker een dagje thuis gebleven. Zoals iedere dag was t weer lekker warm en waaide het weer flink. T is inmiddels bijna 20u en Jorrik heeft Eddie net, na een x of 5 geen gehoor, eindelijk te pakken gekregen. De auto was nog niet klaar en we kunnen ‘m morgenvroeg ophalen. Heel fijn dat-ie ons dan zelf even informeert. Oh ja, we zijn op Aruba. We hadden dus tijd om weer een verhaaltje te schrijven en allerlei rommeldingen te doen. En niet te vergeten, even lekker te zwemmen.

De kinderen spelen overigens de afgelopen dagen alleen nog maar ´inschrijfwinkeltje´. Ze doen niks anders als voor iedereen documenten maken en alles van iedereen noteren. Hoe zouden ze daaraan komen? Haha! Fedde praat iedere ochtend met een duif die hier dan op een cactus zit en dan maken ze om de beurt een roekoe geluid. Supergrappig om te zien en te horen! En we zien continue leguanen hangen in de cactussen als we lekker zitten te eten. Kortom: een heel andere wereld.

We zijn hier nu bijna 2 weken en we kunnen zeggen dat het hier steeds meer als thuis gaat voelen. Het is een heerlijk eiland. Misschien zitten we nog steeds in vakantiemodus, maar we leren de weg aardig kennen en voelen ons wel op onze plek hier. Ondanks dat het hier heel anders gaat, is het niet vervelend. Je moet je gewoon niet te druk maken om dingen. Dat doen de mensen hier ook niet!

Ayo en tot het volgende verhaal!

Oh ja, wie heeft er weleens een Arubaanse Chinees in een Feyenoord shirt gezien? Wij wel, het is onze monteur Eddie. Die spoort niet helemaal (wel prettig gestoord overigens), maar daar waren we al achter. Haha..